Ekmeğini Yiyemeyen Çocuk...

Bazı düşünürler, ölümü ‘unutma’yla betimliyorlar;

 “ölmek; unutulmaktır, öldürmekse; unutmaktır” diye...

Çünkü birinin yaşaması, onu hissetmemizdir; duyularımız dışında da.

O his yok olduğunda, kişinin nefes alması önemli değildir;

konuşması, duyulması, görülmesi; bizim için anlamsızlaştığında...

Ölen çocuklar var dünyada mesela;

bazıları çok uzaklarda.

Onlar bizim için hiç yaşamamışlar,

çünkü varlıklarını unutmuşuz,

izlediğimiz haber programlarından sonra...

Yaşayan çocuklar var mesela;

bazıları çok yakınlarda.

Onları hiç unutmamışız;

“fidan” olarak kalmışlar hep duyularımızda...

Düşünüyorum da;

kaç insan öldürdük acaba?

Ya da kaçı devam etti kalbimizde atmaya?..

Ünlü duayenin dediğine ek olarak;

‘olmak ya da olmamak’ sadece bizim kalbimizde olmakta...