Araf... yarım kalmış bir duygunun hikayesi...

Genelde çabuk karar veren biriyim, çoğu insanı şaşırtacak hızda... İç güdülerime de hep güvenirim bu konuda, en doğru rehberim olduğu için, karar anlarında... 

Hatta ne duyduğum, ne gördüğüm önemli değildir, en kritik zamanlarda. Bu güne kadar hiç yanıltmayan bir rehberiniz olunca yanınızda, diğer veriler pek bir anlam ifade etmiyor sonuçta.

Ama bazen, bu içsel rehber tıkandığında, ne olduğuna karar veremez olduğunda, uzun ve sancılı bir süreç başlıyor karar aşamasında... Bir yaz, bir kış... bir sıcak, bir soğuk, kalmış gibi Araf’ta...

Çok da aşina olmadığım bu sisli durumda, şimdi bir Araf ki her yanımı sarmış dumanıyla... Alışkın olmayınca da böyle durumlara; bir yazı yaşıyor ruhum, bir kışı, kararsızlık karmaşasında...

Yavru

Bir yavru kediyi izledin mi hiç, oyun oynarken? Ağaçların, bitkilerin sarkan yapraklarına patisi ile dokunurken... Bir yavru köpeği sevdin mi hiç, uyuklarken? Mahmur ve masum gözlerini aralayıp sana bakarken...

Ne kadar büyüsek, ne kadar tecrübe edinsek, ve matematiğinde ne kadar ilerlesek de hayatın, o yavru olma hali hep vardır içimizde; bilsek de, bildiğimizi söylemesek de... Yargılarımız ve öğrendiklerimizle hesaplı kitaplı hareket etsek de; yaşımız ne olursa olsun, buluştuğumuzda sevgi ile bakan gözlerle, o derinlerdeki yavru çıkar karşımıza, meraklı huzuru ile...

Tüm ilişkilerimizde, tüm nefes alış verişlerimizde, eğer bu duygu yok ise; bil ki birşeyler yanlış gidiyordur kısacık ömründe... Yaptığın işte heyecanın kaybolmuşsa tamamıyle, veya huzur yoksa gözlerinde, karşındakinin ruh derinliğinde; sadece roldür yaşanan, zaman geçirmeye programlanmış dilimlerde...

Uzun zamandır, kendini tanıma yolunda, hergün bir adım daha atarken ben de; vadesi dolan heyecanları, huzuru kalmamış bakışları temizliyorum sıra ile...

İster kibir gibi görünsün dıştan izleyenlere, ister başka bir ifade; sözüm, sadece konuşmak istediğime; gözüm, bakmasını bilene; nefesim an’da benle birlikte gidene... Gerisi teferruat, sadece gülümse...