Keşke...

Aklımda bu hafta yazacağım konu belli, sadece oturup yazmam gerekiyor klavyede. Ama, anı zamanda anonim bir hikayeyi de hatırlamışım, bir konuşma içinde, ‘onu mu yazsam?’ diyorum kendi kendime; oyalanır, bu yazma sürecini geciktirirken gecenin bir vaktinde... 

Okumakta olduğum kitabı alıyorum elime, ‘birkaç sayfa daha oku’ diyorum, belki bu oyalanma halimi engeller, yazı yazmaya başlarım diye... Kitabın içindeki hikaye de o kadar çok kabuk değiştirerek ilerliyor ki; bir kaç sayfa, birkaç bölüm oluyor, beynimde yeni düşüncelerle...

Yok artık yazmak istemiyorum ilk karar vediğim konuları... En iyisi biraz televizyona bakmalı, hem belki uyukum da gelir, belli ki bu gece oyalanma modundayım, kaldı yarına yazı.

Konusunun ortasına gelmiş gerilim ve korku filmlerine kısa süreli takıldıktan sonra, yeni başlayan bir film buluyorum kanalların birinde; adı “Keşke”. Film (If Only-2004, Gil Junger); ilk izlenim klasik romantik bir çalışma, sonra yavaş yavaş başka mesajlar çıkıyor akışta...

Hep ‘kendimiz için’ doğrulara, ve önceliklere konsantre olan bizlere; aslında çok ince göndermeler var filmde: “ya yarın yoksa?”, daha kötüsü “ya değer verdiğimizi belli etmediğimiz insanlar yarın yoksa?” diye soruluyor aslında...

Hiç sorguladınız mı kendinizi bu konuda?.. “Boşver” deyip ertelediğiniz, ya da “daha sonra” diyerek ötelediğiniz, ilişki konularında; başka hiç şansınız olmazsa?! Yanınızdan gülümseyerek ayrılıp giden insanları bir daha görme imkanınız yoksa?!

Evet, yapıyoruz bu ertelemeleri hayatımızda; ‘sonra ilgilenirim’ diyerek, vakit ayırmıyor, dinlemiyor, öncelik sıramıza almıyoruz en yakınlarımızı. ‘Nasıl olsa onlara nazımız hep geçer’ diyoruz , ve başkalarına yönlendiriyoruz varlığımızı...

‘Sonra’, ‘bakarız’, ‘şimdi bilmiyorum’, ‘belki’, ‘konuşuruz’ gibi mazeretlerimiz de hazır olunca cepte, zaman akıp gidiyor biz çok farkında olmasak bile...

 “Keşke”lerimiz az olsun diye; beklemeden, oyalanmadan, sıkmadan, sıkılmadan, şu anda dile getirmeliyiz, söylememiz gerekenleri aslında! Zaman, aleyhe işliyor çünkü ertelenen hayatlarda...