...

Dünya dönüyor da dönüyor, neler olup bitmiyor ki bu dönüşe... Saymayacağım.... O kadar yorgunum ki aslında belki de düşündüklerimi bile yazamayacağım....

Niye mi yorgunum??.. Yok taş falan taşımadım, ne de 3-5 çocuğa baktım... sadece düşünmekten ve hissetmekten yorgunum... Çoğuna göre belki de haksızlık ediyorum hayata!.. Belki de haklıdırlar; elimdekilerle sadece şükretmem gerekiyordur ama... öyle değil işte insan! Sadece elindekilere bakmaz, çevresine de bakar, çarpıklıkları görür, yanlışları, acıları... İlla ki kendisinde de olmasına gerek yoktur bunların etkilenmek için, başkalarına da olduğunda etkilenir ya da daha doğrusu, bence, etkilenmelidir...

Benim derdim de bu etkilenmeyen çoğunlukla alakalı ya... Kendimi ayrık otu gibi hissediyorum aralarında... Nasıl bu kadar vurdumduymaz oluyorlar hayatta olanlara??... Nasıl görmezden gelip sorunları yaşıyorlar tüm hızıyla??... Nasıl en küçük bir his bile duymuyorlar olumsuzluklar karşısında??...

İşte ben de toplu müdahale edilmeyen durumları izleyip sıkılıyorum... Sonra vazgeçiyorum sıkılmaktan, ilgimi başka şeylere kaydırıyorum, sonra yeniden aklıma birşey geliyor, suçluluk hissediyorum... En sonunda da yoruluyorum aynı döngüde yaşamaktan...

Benim gibi hisseden insanlar var mıdır diye düşünüyorum.... Bazen umutlanıyorum... Bazense, infial yaratan olaylar olmaya devam ettikçe umutlar kalmıyor, kayboluyor karanlıklarda....

Karanlıkta...

Yorgunum...